Yalova Mutlu Son

ÇARŞAMBA. SU ALTINDA. Harry 03:00’dan birkaç dakika önce Frogner’deki açık havuzun Yalova Mutlu Son  dışına arabasını park ederken, Oslo’yu terk eden tüm insanların nereye gittiklerinin farkına varmıştı. Bilet gişesinin önünde yüz metrelik bir kuyruk vardı. Sıraya girmiş, klor boşaltım bölgesine yavaş yavaş ilerlerken elindeki Verdens Gang’ı okuyordu.

Seri katil olayında yeni bir gelişme yoktu fakat gene de bu konuya dört sayfa ayırmayı başarmışlardı. Başlıklar artık olayı başından beri takip edenlerin anlayabileceği bir dille yazılıyordu. Şimdi vakaya ‘kurye cinayetleri’ adını takmışlardı. Gizli saklı hiçbir şey kalmamıştı. Polis artık basının bir adım önünden gitmiyordu ve vaka üstüne sabahları dedektiflerle yaptıkları toplantıları gazete editörleriyle yapsalar pek bir şeyin değişmeyeceğini tahmin ediyordu. Ayrıca polis merkezinde kendilerinin de sorguladığı tanıkların, gazetelere mevzuşurken olaylara dair onlara söylediklerinden daha çok şey hatırladıklarını fark etti. Daha bir sürü yazı vardı gazetede.

Yalova Mutlu Son

İnsanların korkmuş, çok korkmuş veya dehşete kapılmış mı olduğunu gösteren anketi ve kurye şirketlerinin artık işlerini yapması imkansız hale geldiklerini ve bu yüzden de devletten tazminat almaları gerektiğini söyleyen yazıları okudu. Sonuçta bu katili yakalamak resmi otoritenin sorumluluğundaydı, değil mi? Kurye cinayetleri ve Lisbeth Barli’nin kaybolması arasında kurulan ilişki artık bir sam olmaktan çıkmış, gerçeğe dönüşmüştü. “Kardeşinden Devraldı” başlığının altındaki fotoğrafta

Toya Harang ve Wilhelm Barli, Ulusal Tiyatro’nun önünde poz verirken görülüyordu. Fotoğraf altında şöyle yazıyordu: ‘Dinamik yapımcının vazgeçmeye niyeti yok.’ Harry haberin devamına baktı. Wilhelm Barli şöyle diyordu: “‘Şov devam etmeli’ bir tek basit bir klişeden ziyade bizim yaptığımız işte fazlasıyla ciddi ve önemlidir; Lisbeth’in, başına her ne geldiyse bu mevzuda bizimle bulunduğunu biliyorum. Olay bizde organik olarak bir tesir yarattı fakat hepimiz hâlâ pozitif düşünmeye çalışıyoruz.

Gösteriyi Lisbeth’in anısına yapacağız; daha henüz potansiyelini fark edememiş büyük bir sanatçı o. Ama bigün bunu fark edecek. Aksini düşünmek bile istemiyorum.” Harry nihayet içeri girdiğinde durup çevreına bakındı. Frogner’deki bu açık havuza son olarak geleli yirmi yıl olmuştu. Yenilenen dış duvarlar ve sığ kısımdaki mavi su kaydırağı dışında değişen fazlaca bir şey olmamıştı. Hâlâ klor kokuyordu ve bir duştan sıkılan su havada gökkuşağı yapmaya devam ediyordu. Asfalt üzerindeki ayak sesleri ve telefon kulübesinin gölgesinde ıslak mayolarının içinde titreyerek sırada bekleyen çocukların görüntüsü bile aynıydı. Rakel ve Oleg’i çocuk havuzunun çimenlikten oluşan yokuşunda buldu. “slm.” Rakel gülümsüyordu, fakat dev gibi Gucci gözlüklerinin arkasındaki gözlerini görmeye olanak yoktu. Sarı bir bikini giyiyordu.